ON İKİ AYLIK SONBAHAR

 

Yalnızlıklar ektim serin bahçelere

gündüz gördüğüm rüyalarda suladım kaçamakça

avuç avuç toprak attım gecenin kollarına

dakikaların boynuna astım sana olan umutlarımı

sarı ışıklar doldurdum ışıksız evimin pencerelerine

ben günlere üstünlük taslamadım hiçbir zaman

çağırmadım karanlığı tutup da ellerinden

aydınlıklarla dolsun istedim hayatımı hep

bir ilkbahar mevsiminde terk edildim dünyanın bitmez yollarına

uzaktan gözetlenildim hissettirilmeden

uzun süre başıma buyruk yürütüldüm hayatım üzerinde

yalnızlığım yoruldu kovalamaktan karanlıkları

biraz olsun uzaklaştıramadım hayatımdan

uzun süre başıma buyruk yürütüldüm.

 

Kimseye edemediğim kırılgan sözlerim vardı

korkutucu gecelerde bağırmanın yasaklandığı

toplu cenazelerin bir bir götürülüp

uçurumlardan aşağı yuvarlanıldığı günlerde söyleyemediğim sözlerim

ilkbahardı dallarımdan koparılıp dünyanın kollarına bırakıldığım

harflerin ve sözlerin esiri olduğum mevsim de buydu

buydu senden kaçıp yine kendime döndüğüm mevsim

öyle yasakladım ki bu mevsimi her şeyin yerine sonbaharı koydum

on iki ay boyunca sonbaharı yaşadım

mevsimleri karıştırdım ondan sonra

her mevsimi sonbahar özlemiyle karşıladım

her sonbaharı sen geleceksin umuduyla bekledim

ne eylülün ne ekimin ne de kasımın başka yanı kaldı artık

satırlarım benden önce yürüsün istedim hep

dizilsinler istedim kareli defterlerime matematik kuralları gibi

sonra hasretinle yeni mevsimler uydurdum kendime

saatler öylece durdu her çeyrek geçe

buldukları  her açıdan hayatıma vurdu karanlıklar

sen şimdi sonsuzluk bahçesinde ekili bir mısrasın

tohumunu sonbaharda dökülen yapraklarla veren.

 

Enes Cesur