GÜNEBAKAN

Günebakan gibi yaşıyorum.

Güneş nereye kafam oraya.

Alev topunu seyre dalamazsam

Sönüyor yapraklarım, eğiliyor başım.

Gün doğunca başlıyorum bakışmaya

Batınca da münasebetim toprakla.

Öyle işte, sağa ve sola

Döne döne bitiyor ömrüm.

Çocuklar parmaklarıyla gösteriyor beni

Seyahat sırasında kardeşlerine.

"Bak, günebakan! " parmakları camlarda.

Görüş mesafesi kadar merakımız,

Yollar gittikçe vedalaşıyoruz.

Ellerimin arasında koca bir baş dururken

Sarı, çiğ kokulu, örüntülü tohumlu,

Ölü bir günebakanın günahları dolanıyor boynuma.

Yumuşak tohumların tadı ağzımdayken,

Birden nefes oluyorum.

Hayat da benim tohumlarımı kemiriyor.

Ölü başımı ellerinde tutuyor.

"Kader" diye şiir yazıyor benim gibi

Günebakanlara.

Ve küçük çocuklar bu şiirde

Oluyor çevrem, kalabalıklar.

Doğa BOR